Concert 'Via Crucis' Palmzondag, 2 april

'Via Crucis' ( Franz Liszt) Liszt baseerde zijn toonzetting van de veertien kruiswegstaties op bijbelteksten, die geselecteerd waren door zijn vriendin Carolyne zu Sayn-Wittgenstein. Opvallend is de sobere bezetting met één of twee solisten, vierstemmig gemengd koor en piano (of orgel). De pianopartij is in deze compositie in feite primair. Zij is dermate essentieel, dat Liszt vermeldt, dat het werk ook zonder vocale inbreng van solist(en) en koor uitgevoerd kan worden. De veertien staties vormen samen met de inleiding een soort mozaïek van beelden en religieuze stemmingen, die onmiskenbaar het lijden van Christus doen ervaren. “Muziek die niet in woorden te vatten is” is misschien de beste typering van dit expressionistische kunstwerk, dat enerzijds zo plastisch en anderzijds geheel ongrijpbaar is. Liszt componeerde het werk tijdens zijn verblijf in de omgeving van Rome in oktober 1878. Reeds in december herzag hij de oorspronkelijke versie en maakte hij versies voor piano-solo en later voor piano-vierhandig. Tot Liszt’s grote verdriet kreeg het werk tijdens zijn leven geen waardering en al zijn pogingen om het uit te geven of uit te laten voeren mislukten. Pas vijftig jaar later (Boedapest 1929) ging het werk in première. Tot op de dag van vandaag wordt de “Via Crucis” bewonderd door andere componisten, inspireert het werk zovele uitvoerders en weet het de toehoorder ten diepste te ontroeren. Het werk bestaat uit 15 delen. Een inleidende beweging die twee strofen uit de Latijnse hymne Vexilla Regis gebruikt, wordt gevolgd door 14 stukken gewijd aan de 14 kruiswegstaties. Naast citaten uit de passieverslagen in het Latijn, gebruikt Liszt een halve strofe uit het Stabat mater, zijn eigen arrangementen van de hymnen “O hoofd vol bloed en wonden” en “O droefenis, o hartepijn !” en in het 14e station nog een vers uit Vexilla Regis.